Rama, de grote profeet en het grote ideaal van de hindoes was tegelijkertijd een voorbeeld van de incarnatie van een goddelijkheid. Het karakter en de geschiedenis van Rama wordt door Valmiki in het grootse epos de Ramayana beschreven. De training die Rama door een grote rishi, wiens naam Vashista was, werd gegeven was om dat koninkrijk van God te voorschijn te brengen dat in het hart van de mens ligt verborgen. In dit opzicht was Rama niet alleen een ideaal voor de hindoes van dat specifieke tijdperk, maar ook een model om het karakter van diegenen te kneden die in elk tijdperk het spirituele pad betreden.
Rama was van geboorte een prins, maar werd erop uit gestuurd om getraind te worden door een wijsgeer, met wie hij in eenzaamheid een leven van zowel studie als spel leidde. Hij werd niet alleen onderricht in lezen en schrijven, maar ook in atletiek en sport en in alle wijzen van oorlogvoering. Dit laat zien wat voor educatie de mensen in de oudheid hadden, een educatie in alle aspecten van het leven. En op deze wijze getraind voltooide Rama zijn studies toen hij in de bloei van zijn jeugd was.
De Ramayana is door de hindoes altijd beschouwd als het heiligste geschrift. De Brahmaan reciteert dit verhaal in een poëtische vorm, waar de toegewijden aan de Meester urenlang naar luisteren zonder het moe te worden, want ze vatten het op als hun religieuze training.
Het interessantste deel van het leven van Rama is zijn huwelijk. In vroeger tijden was het de gewoonte dat de echtgenoot gekozen werd. Deze gewoonte kwam op vanwege de geneigdheid tot oorlogvoering. De prinsen uit die tijd pakten voor het minste of geringste de wapens op, zelfs in zulke aangelegenheden als een huwelijk. Teneinde oorlog te voorkomen nodigde de vader van Sita alle prinsen en potentaten van zijn land uit en gaf zijn dochter het recht om te kiezen. Er werd een tijd bepaald waarop ze zich allemaal in de koninklijke galerij dienden te verzamelen, opgesierd met hun koninklijke onderscheidingen en versierselen.
Rama had een eenvoudig leven geleid; hij was nog niet van op de hoogte wat een prinselijk leven betekende, want hij werd door een wijsgeer opgeleid, waar hij hetzelfde eten als de wijsgeer had gegeten en dezelfde kleren als de wijsgeer had gedragen en met hem in de eenzaamheid van de bossen had geleefd. Toch straalt de helderheid van zijn ziel zelfs zonder versierselen naar buiten. Toen Sita met een slinger van bloemen in haar handen deze samenkomst binnenkwam, viel haar eerste blik op Rama en zij kon haar ogen niet van het ideaal van haar ziel afhalen en naar iemand anders te kijken, want haar ziel herkende de parel in haar hart. Sita deed, zonder een ogenblik te aarzelen, de slinger om de hals van die jongeling, zo eenvoudig en pretentieloos, daar met een onschuldige uitdrukking staand achter alle stralende gastheren.
Sommigen verbaasden zich over deze keuze, maar veel meer waren roodheet van jaloezie en nijd. Onder hen was de koning van Lanka, Ravana degene die zich het meest opwond, want Sita was stond niet alleen bekend als de mooiste prinses van die tijd, maar zij werd ook Padmani, de Ideale Maagd, genoemd. Zoals in Rama zijn karakter een voorbeeld was, zo werd in Sita het ideale karakter geboren.
Later werden de twee gescheiden. Sita, die Rama in zijn twaalf jaar van Vanavasa, wat zwerven door de wouden betekent, had gevolgd, werd op een dag alleengelaten in de wouden, want Rama was weggegaan om wat water te gaan halen. Op dat punt verdween Sita en pas na veel inspanningen en moeilijkheden werd haar spoor ontdekt. Zij was gevangen genomen door Ravana. In deze gevangenschap had zij standvastig voor Rama geleefd en was ze niet ingegaan op de avances en dreigingen van Ravana. Uiteindelijk werd er een overwinning behaald. Rama bevocht Ravana in een strijd en bracht Sita weer naar huis.
Dit verhaal laat zien hoe het leven voor iedereen in grotere of kleinere mate een worsteling is. De uiterlijke natuur van de worsteling kan voor iedereen anders zijn, maar tegelijkertijd kan niemand temidden van deze wereld leven zonder zonder worsteling te zijn. In deze worsteling heeft degene die uiteindelijk wint het doel van zijn leven volbracht, degene die uiteindelijk verliest, heeft zijn doel gemist.
Het leven van Rama maakt er een toespeling op dat de worsteling in de wereld, los van de spirituele inspanning, het eerste is wat je het hoofd dient te bieden. En als je via elke test en beproeving in het leven vasthoudt aan je eigen ideaal dan zul je zeker in een fase terechtkomen waarin je zegeviert. Het maakt niet uit hoe klein de worsteling is, de overwinning die op het einde van elke worsteling wordt behaald is de macht die de mens verder leidt op het pad in de richting van het levensdoel. Het leven van de mens, hoe groots en spiritueel ook, heeft zijn beperkingen. Geconfronteerd met sommige omstandigheden in het leven lijkt zelfs de grootste mens op aarde, de machtigste ziel, korte tijd hulpeloos. Maar niet het begin, maar het einde doet er toe. De laatste noot die een grote ziel aanslaat bewijst of die ziel werkelijk en waar is
