Mozes, de meest stralende profeet uit het Oude Testament, schonk de wereld de goddelijke wet, de tien geboden. In werkelijkheid was dit de interpretatie van de goddelijke wet die hij had ontvangen, uitgedrukt in de woorden van degenen die zich voor hem bevonden in die periode van de wereldbeschaving. Het is interessant het oude soefi-gezegde op te merken: ´Wees de volgeling van liefde en vergeet alle onderscheid´, want om op dit pad van spirituele verwerving te beweren: ´Ik ben zo en zo´, is zonder betekenis. Mozes werd door een prinses aan de rivieroever gevonden, die niet wist uit welke familie hij kwam noch wie zijn vader en moeder waren. Slechts de naam van God kwam in de mind op wat bedachtzame onderzoekers wat de vader en moeder van Mozes betreft.
Wanneer mensen de leringen van verschillende religies vergelijken en er zich snel een mening over vormen dan vergissen ze zich vaak. Het is voorbarig om zo´n onderscheid te maken. Er komt in de evolutie van een verlichte ziel een fase waarin zij de wet, begint te zien die zich achter de natuur bevindt, de ware psychologie ervan. Voor hem onthult het gehele leven de geheimen van haar natuur en karakter en wanneer hij aan anderen een interpretatie van deze geheimen geeft dan raken ze beperkt, want ze nemen de kleur aan van zijn eigen persoonlijkheid en de vorm van het denken van degenen aan wie de boodschap wordt gegeven. Het verhaal van Mozes zoals dat door soefi´s wordt verteld is zeer interessant en behulpzaam voor de reiziger op het pad. Mozes is het favoriete karakter geweest voor de dichters van Arabië en Perzië en in de gedichten van de Perzische soefi´s wordt Mozes net zo vaak vermeld als Krishna in de dichtkunst van de hindoe´s.
Mozes was in de wildernis aan het wandelen op zoek naar het licht toen hij vanaf een afstand rook zag opstijgen op de top van een berg. Dus klom hij de berg op om dat vuur te vinden. Maar toen hij op de top aankwam zag hij een bliksemflits die zo machtig was dat die door zijn hele wezen heen ging. Mozes viel onbewust op de grond en toen hij bijkwam bevond hij zich in een staat van verlichting. Vanaf dat moment ging hij vaak naar de berg Sinaï om met God te communiceren.
Dit verhaal is zeer verhelderend want het laat zien dat het mogelijk is dat alle verlichting die er voor een ziel nodig is in een seconde tijd kan komen. Veel mensen denken dat spirituele verwerving alleen door grote inspanning verworven kan worden. Dat is niet zo. Hard werken is nodig voor materialistische verwerving, maar wat je voor spirituele verwerving nodig hebt is een zoekende ziel zoals die van Mozes. Mozes die op de grond valt kan geïnterpreteerd worden als het kruis, wat betekent: ´Ik ben niet, Gij zijt´. Teneinde te zijn, dien je door een fase heen te gaan waarin je niets bent. In soefi-termen wordt dit Fanà genoemd, wanneer je denkt: ´Ik ben niet wat ik zelf altijd heb gedacht dat ik was´. Dit is de ware zelf-ontkenning, die de hindoes Layam noemen en de boeddhisten verzaking. Het is de verzaking van het valse zelf leidt tot het ware zelf; wanneer dit eenmaal is gedaan nadert de mens steeds dichter tot God totdat hij direct tegenover zijn goddelijke ideaal staat waarmee hij op elk moment van zijn leven kan communiceren. De wet van God is eindeloos, net zo grenzenloos als God Zelf, maar wanneer het oog van de zoeker eenmaal door de sluier heendringt die voor hem hangt, de ware wet van het leven voor zijn oog verbergend, dan wordt het mysterie van het gehele leven voor hem manifest en worden geluk en vrede zijn deel, want zij zijn het geboorterecht van elke ziel.
