In de Koran lezen we dat God het Licht van de hemelen en van de aarde is. Dit verklaart voor ons dat als de Schepper het licht van de hemelen en van de aarde is, als de Schepper Zelf licht is de gehele schepping dan ook Zijn licht is. Als we derhalve het geheim van de natuur van de hemelen en van de aarde willen kennen kunnen we dat leren door de natuur van licht te bestuderen. Er is niets attractiever voor onze ogen dan licht, niet verheffender. Elk hart voelt zich vol verrukking in het licht van de zon.
Het is de natuur van het licht om zijn stralen uit te zenden. De natuur van het Licht van God is hetzelfde. Als we de stralen nauwgezet bestuderen dan zullen we zien dat van welke ooghoek we er ook maar naar kijken er één centrale straal is die met meer intensiteit en met veel meer licht dan alle andere stralen voortsnelt. Dat betekent dat er een centrale straal is. In feite wordt het embleem van het kruis, dat zeer oud is, afgeleid uit de studie van het licht. De eerste blik laat iemand de centrale straal zien. De tweede blik ontwikkelt die straal in een horizontale lijn en de twee lijnen vormen vervolgens een kruis.
Het licht is echter overal. Of het nu electriciteit, gas of een kaars is, het is allemaal hetzelfde, hoewel licht in zijn volmaaktheid, zoals in de zon, beter geobserveerd kan worden dan de kleinere vormen van licht. De wetenschap is tot het begrip gekomen dat het licht van de zon zich in alles bevindt, de religies echter hebben dit vanaf het begin begrepen. De Hindoes en de Egyptenaren hebben het onderricht. De aanbidding van de zon kwam als eerste over het gehele Oosten tot leven. Pas laten werden de zonne-aanbidders als trouweloos, als heiden of als ketter beschouwd. Aangezien echter de zonne-aanbidding de natuurlijke religie is is het waar dat elke religie erop teruggevoerd kan worden. Het uiterlijke licht was het eerste wat het hart van de mens beïndrukte met het idee van God. Het innerlijke licht was ongetwijfeld behulpzaam, maar ook dat is licht. Derhalve onthullen zowel het uiterlijke als het innerlijke licht het mysterie van de bron en het geheim van alle religies.
We kunnen hetzelfde zien in verschillende aspecten van het leven. Bijvoorbeeld de watervallen en –bronnen en de verschillende kanalen laten allemaal een grote centrale waterstroom zien die uiteenspat als die valt. De stroom raakt verschillende rotsen, vertakt zich in vele stromen en wordt uiteindelijk toch weer één. In het plantenleven zien we hetzelfde. Een boom met fruit, bloemen en zo veel bladeren en takken heeft toch een centraal deel van zijn wezen: de stam ervan. Het leven van de stam is het leven van de gehele boom. Het is niet zozeer dat de vruchten en andere vormen op de boom verschijnen maar het is veel meer zo dat de stam zelf steeds maar weer wordt herhaald. Elke tak is een stam voor kleinere takken. Dit laat op zijn beurt zien hoe het licht dat we leven noemen het hoofdkanaal kiest voor zijn expressie en zich verspreidt over al de verschillende organen, de kleine kanalen of grote takken.
We zien het in de vorm van de mens. Er is een ruggengraat, die de stam is. De adem stroomt via het centrum van het lichaam van de mens, hoewel de handen, de benen, het gezicht en verscheidene organen verschillende richtingen hebben. Dit centrale leven is belangrijker dan enig ander deel van de mens.
Vervolgens zien we het in het leven van mensen. Wellicht er is in elk huis iemand wiens zorg de zorg van het hele gezin is, wiens plezier of geluk wat plezier of geluk voor alle anderen betekent. Wellicht handelt een gehele stad via de kracht, energie, het enthousiasme en initiatief van één persoon. Een gehele natie kan bewegen via degene die op dat moment in het brandpunt van de belangstelling staat. Hoeveel wijze mensen er ook mogen zijn, hoe intelligent en vaardig ze ook mogen zijn, er is toch maar één persoon als de stam, via wie de gehele activiteit gaande wordt gehouden. Het is nooit anders geweest, of het nu een aristocratisch of democratisch tijdperk was. Zelfs als er een democratisch tijdperk was, heeft een democraat die stam vertegenwoordigd, net zoals een aristocraat in het tijdperk van aristocratie die plaats heeft ingenomen. Geen enkele natie, geen enkele metropool of stad bestaat zonder die ene ziel van wie het geluk, het verdriet, de degeneratie of de evolutie van het geheel afhangt.
Toen mij ooit werd gevraagd of de invloed of het begrip van één persoon beter kon zijn dan dat van vijf mensen, was het mij duidelijk dat de vragensteller dacht dat er vandaag de dag het ene individu niet was is dan het andere. Het antwoord is echter: ´Vijf mensen? Dat is erg weinig. Er zijn mensen die meer weten en begrijpen dan vijfduizend andere mensen!´ In alle tijden vinden we musici, dichters en anderen met een zeer goede naam, die door duizenden mensen werden gezien die hen toch niet begrepen. Miljoenen mensen kunnen hen aanbidden nadat ze zijn heengegaan. Dichters, hervormers en wetenschappers zijn als gek beschouwd omdat ze iets onmogelijks hadden uitgedacht. Toch zijn ze de grootste mensen op de wereld geweest. Is zo iemand niet gelijk aan vijftigduizend mensen? Absoluut.
Zelfs vandaag de dag zien we in het dagelijkse leven hoe mensen argumenteren en discussiëren zonder tot een conclusie te komen. Vervolgens komt er wellicht iemand anders die de hele zaak op het juiste spoor zet. De disharmonie van duizenden mensen zou opgelost worden en duizenden mensen zouden verenigd kunnen worden in één harmonie door de aanwezigheid van iemand die hen allen verenigt.
Of de democraat dit nu wel of niet bereidwillig accepteert, dat doet niet ter zake. Zelfs in een democratisch land als Rusland is de invloed van een leider precies hetzelfde. Naar welke natie je ook gaat, er zal een persoon zijn die gelijk is aan duizenden.
Deze natuurlijke conditie is de basis van de klassieke beschaving. We zien het in de eerbied en de eer die de ouden werd betoond: de oude persoon heeft ervaring. Hoe intelligent iemand ook mag zijn, de levenservaring van de oudere persoon, het leven dat hij heeft gezien, vertelt.
Er is eer betoond aan leren. De geleerde persoon werd gerespecteerd omdat hij meer begreep. Eer werd betoond aan goedheid. Als iemand goedheid aan zijn gezin liet zien, bewees oprecht, deugdzaam en goed voor zijn buren te zijn, dan hadden zij ook respect voor hem en maakte ze hem tot een leider van het dorp of de stad. Het sociale leven werd gebaseerd op de waardering van deugd, intelligentie en ervaring. Daar kwam het idee uit voort van de koning, de raja, de baas, de pasha of de sultan. Welke naam hij ook kreeg, hij kreeg die door deugd van zijn goedheid, vriendelijkheid, educatie, ervaring of houding. Hij werd de leider van degenen die net als hij wilden worden.
Degenen die in religie geloofden hadden geloof in hun Kerk. Zij geloofden in hun traditie. Zij hadden er respect voor. Anderen hadden geloof in hun koning. In het verhaal over de derwisj en de processie van de koning zien we hoe gemakkelijk het is om, in de waan van democratie, tegen alle traditie, educatie, autoriteit, ervaring en leeftijd in te gaan. Maar als we die waan vermijden dan ontdekken we ware democratie, datgene wat voortkomt uit het aan anderen tonen van een ideaal en het zelf respecteren van en eerbied betonen aan dat ideaal. Het is een wrede spirit die zegt: ´Ik maal niet om jouw educatie, jouw ervaring, jouw leeftijd, ik maal er niet om of je al dan niet duizend jaar oud bent´. Dat is de valse democratische spirit. De ware democratische spirit voelt binnenin zichzelf dat er niets is wat je niet kunt worden en die tegelijkertijd alles wat hij ziet in een oud iemand, ervaring, goedheid, rechtvaardigheid, vroomheid of deugd waardeert, respecteert en begrijpt. Het volgen van zo´n spirit betekent evolutie. Zo´n spirit niet volgen betekent degeneratie.
Zo komen we uit bij het idee van de religieuze hiërarchie. Het is voor degenen die kunst aanbidden natuurlijk om degenen te aanbidden die mooie schilderijen hebben geschilderd. Degenen die een gevoel voor muziek hebben aanbidden vanzelf de componisten uit het verleden, die hun leven aan de studie en de contemplatie van muziek hebben gewijd en die ons goed hebben gedaan door die diepe zoektocht van muziek en die ons in staat hebben gesteld vanaf het punt te beginnen van waaruit we vandaag de dag starten. Deze inclinatie is inherent: om te aanbidden, te respecteren en om zich dankbaar te voelen jegens de meesters uit het verleden. We voelen het verlangen om dicht bij hen in de buurt te zijn, om nog dichter bij hen te komen.
Dat is hetzelfde in elke richting van het leven. Er is altijd het verlangen om in de buurt te komen van die levens die de mensheid in de muziek, de wetenschap, de hervorming, de filosofie of de religie hebben geholpen. Alles wat we vandaag de dag weten is het resultaat van duizenden jaren ervaring. Geen enkel land of natie kan zeggen: ´Wij waren de enige ontdekkers van dit of van dat´. Nee, de ontdekking van het allerkleinste is de ontdekking van de mensheid. Hoe zouden we taal kunnen begrijpen als ons die niet werd geleerd? Boeken, lezen, beschaving, het leven zien hebben allemaal zo veel geholpen dat niemand kan zeggen dat is alleen te danken is aan een specifieke persoon of natie. De gehele mensheid heeft deelgenomen aan alles wat we heden als nieuw beschouwen.
In het geval van spirituele cultussen ontdekken we dat alle mystieke en occulte scholen dankbaar de meester uit het verleden erkennen die hun ervaring hebben geschonken, soms door hun inspanningen er volledig aan te besteden, soms door hun geluk over te geven, soms door het leiden van een zeer hard en beperkt leven, soms door het verzaken van al het geluk, weelde en bezittingen van deze wereld, soms door alle verleidingen van het leven te verwerpen door in de berggrotten of in de wouden te gaan leven.
Elke cultus van mystici heeft bepaalde namen gebruikt. Er zijn bepaalde namen in de cultus van de Hindoes, waaronder zij bepaalde meesters erkenden. Wij vinden ze ook in de Semitische rassen, vermeld in de Bijbel, de Kabala en de Koran. De menselijke mind heeft van nature zijn beperkingen. Als we geen beperkingen zouden hebben dan zouden we volmaakt zijn. Dus is het altijd zo geweest dat de mens alleen diegenen als meesters heeft erkend die in zijn eigen traditie te vinden waren. Hij erkent alleen de spiritualiteit, de grootsheid of de gezegend-zijn van degenen wier namen hij in zijn eigen traditie vindt. In de Hebreeuwse traditie zijn er de namen van Abraham en van Mozes. In de christelijke traditie is er de naam van Jezus Christus en na hem de namen van de heiligen. In de traditie van de Islam zijn er weer andere namen, Mohammed en vele moslim-heiligen. En in India zijn er bijvoorbeeld Rama, Shiva, Vishnu en Krishna. En aangezien er in vroeger tijden weinig communicatiemidelen waren was het niet meer dan natuurlijk dat de traditie van de ene natie niet bekend was aan de andere natie en dat het gecorrumpeerd zou worden als die naar een andere natie zou gaan. De namen gebruikt in de ene natie waren zodoende anders dan de namen in een andere natie. Brahma, Abraham, Bahram in Perzië, zijn allemaal verwante namen. Als we sommige mensen vertellen dat een naam in feite hetzelfde is als een andere naam dan zullen ze dat niet accepteren omdat ze niet willen denken dat een andere traditie hetzelfde is als hun eigen traditie. Degenen van hun eigen traditie zijn de enigen!
Dit kun je hen niet kwalijk nemen wanneer je de tendens in de mens begrijpt om ontzag te hebben, te waarderen, om dankbaar te zijn en om zichzelf te verbinden met hun vroomheid, deugd, goedheid, spiritualiteit of macht. Dat maakt niet uit zolang het grotere iets wordt erkend. Als hij het nu niet erkent zal hij dan wellicht later doen. Op precies dezelfde wijze is geen enkele specifieke school of groep wetenschappers de enige hulp geweest. Wanneer we op diepe wijze in het leven kijken dan zien we dat elke persoon in deze wereld is geholpen in zijn evolutie en dat iedereen elkaar heeft geholpen. We zien hoe de ene persoon door de ander wordt verlicht, hoe de ene leert van de ander. Wat de naam van de leraar ook is, er is altijd die ene stam van leven en licht. Zolang de boom van deze manifestatie bestaat, zal de stam bestaan. De namen zijn allemaal namen van één stroom van leven en licht dat door de boom heenstroomt. De ene Spirit van het leven wordt verschillende namen, de heilige namen, gegeven. En we herkennen de stroom gemakkelijk door de specifieke naam waaraan we zijn gewend. Tot zover hebben we gelijk, maar de fout die we maken, en dat is in ons nadeel, is dezelfde waarheid te negeren of te ontkennen omdat die ons in een andere vorm en onder een andere naam wordt gegeven. We beperken die. We zeggen dat de waarheid alleen maar in die periode heeft bestaan waarin bepaalde leraren naar de wereld zijn gekomen en dat het daarna is gestopt. De spirit van verlichting kan echter nooit stoppen zolang het leven doorgaat. Verlichting is vanaf het begin voortgegaan en zal altijd voortgaan totdat de manifestatie eindig. Zo lang zal de spirit van verlichting voortgaan met het uitzenden van zijn stralen.
Wij accepteren sommige vormen en negeren andere. Dat is de natuurlijke aanleg van de mensheid. Hierdoor zijn er zo veel religies. Zelfs als iemand de dingen niet in dit licht kan zien kan hij tenminste tolerant zijn met betrekking tot de religies van andere volkeren. Hij kan de religie respecteren omdat hij ziet dat anderen die respecteren, zelfs als hijzelf geen respect voor de leraar heeft. Tenslotte betekent spiritualiteit respect, vooruitgang. De mens laat zijn evolutie zien overeenkomstig zijn respect, zijn omzichtigheid en zijn bedachtzaamheid. Als we toch alleen maar eens dat vermogen in onze mind zouden ontwikkelen dan zou het niet uitmaken of men al dan niet de Spirit van Leiding getoond in de verschillende menselijke vormen zou geloven of erkennen. Als we onze eigen leraar of meester zouden hoogachten dan zou het spiritueel veel goeds doen. De disharmonie van de wereld wordt gewoonlijk veroorzaakt door religieuze verschillen, net als de oorlogen uit de oudheid en de verschillen worden veroorzaakt door mensen die tekortschieten in het begrip dat religie één is, dat waarheid één is, dat God één is. Hoe kunnen er twee religies zijn?
Het is natuurlijk om de leraren hoog te achten die zijn heengegaan, want wanneer iemand is heengegaan is hij onbenaderbaar en de goedheid van zijn spirit kan erkend worden. Wanneer de spirit zich in de fysieke vorm bevindt is het veel moeilijker in hem spiritualiteit te erkennen en hem hetzelfde respect te betonen als iemand die is heengegaan. Wijze mannen en leraren van alle tijden zijn gewoonlijk erkend nadat ze gestorven zijn. Tijdens hun leven werden ze genegeerd en hebben ze zelfs tegenstand ervaren.
De mysticus begrijpt dat er heden ook verlichte zielen, gidsende zielen, op aarde zijn. Zij waren er niet alleen in het verleden. Ze zijn ook nu hier. Als er nu geen op aarde zou zijn, hoe zou de verlichting dan voortgezet kunnen worden? Het heden is het beste, niet het verleden. Wat er nu aanwezig is zal morgen verleden tijd zijn, dus maakt de mysticus gebruik van de gelegenheid om de spirit zowel in het verleden als in het heden te erkennen. De soefis gebruiken zulke termen als Wali, Nabi, Ghauth, Rasul en Qutb. Maar namen doen er niet toe, hoewel de graden nodig zijn. De invloed van een ziel kan in een dorp gevoeld worden, de invloed van een andere ziel in een land en de invloed van weer een andere ziel kan in het hele land gevoeld worden.
Wat is het teken van zulke zielen? In het Oosten gelooft men dat sommige mensen geluk brengen, een kind, een gast of een vriend. Het geluk kan naar een persoon gebracht worden of het kan aan tien of vijftig mensen gebracht worden. Dit laat zien dat er de een of andere invloed is en we kunnen die erkennen als iets wat weldadig, goed, harmonieus is voor vijf, tien, honderd of zelfs meer mensen. De ziel is zo groot als de cirkel van haar invloed.
Menselijke wezens bevinden zich allemaal in een beperkte vorm. Zij zijn net zo groot of klein als die vorm, maar de ziel is veel ruimer. De invloed van een persoon kan duizend mensen bevatten. Er is een gezegde in Gujerati: ´Het is mogelijk dat de wereld gered wordt door de deugd van een iemand. Het is mogelijk dat het hele schip zinkt door de zonde van één iemand´.
We zien dit ook in het praktische leven. Een incapabele voorman in een fabriek zal alleen maar teleurstelling brengen. Een ineffeciënte manager op een kantoor of in een winkel kan alleen maar pech brengen. De invloed, vaardigheid, kennis, het enthousiasme, initiatief, de kracht van de mind en de wilskracht van een iemand zijn wellicht veel grootser dan die van duizend mensen. Wanneer we er vanuit een spiritueel gezichtspunt naar kijken is de ziel van een iemand een zegen en goedheid naar duizenden mensen aan het uitzenden.
Er zijn hier twee vormen van. Allereerst kan er een ziel zijn in een zeer nederige vermomming, zodat niemand zou denken dat die ziel wellicht zeer spiritueel, vroom of goed is. Er kan een ziel zijn die werkzaam is als bediende, die de vloer schrobt en toch is er een zo grote invloed van goedheid, licht en zegening in die ziel dat die onbewust waar ze ook maar naar toe gaat enige zegening, wat goedheid, licht, harmonie, vreugde en vrede brengt.
In het Oosten is dit altijd geloofd en wordt dat nog geloofd. Derhalve wordt een kind geleerd goed op te passen om niemand te beledigen, hoe nederig of zwak diegene ook mag lijken. Hij kan onopgeleid zijn of geen geld, positie of teken van hoge geboorte of iets anders opmerkelijks bezitten in de ogen van de wereld en toch kan een prachtige ziel daar verborgen zitten als een waardevol sieraad dat duizenden jaren onder een steen ligt totdat iemand die vindt en die in een kroon, die door een koning gedragen moet worden, zet waar anderen die kunnen zien.
Van iemand die iedereen verwelkomt, die in iedereen deugd ziet, die betrouwbaar is en omzichtig jegens iedereen, ontwikkelt de ziel zich zodanig dat andere in de loop van de tijd zijn licht waarnemen. Overal waar het licht is kan het worden waargenomen.
Het is voor het juweel niet nodig om zo verstopt te worden. Soms is dat niet het geval. Het wordt niet verstopt waar er een speciale taak in het leven is die de ziel te verrichten heeft. Er kan een taak zijn een goddelijke boodschap te geven of een natie of land dat aan het degenereren is, moreel te steunen. Het kan zijn dat zo´n ziel het land door de moeilijkheden heen moet gidsen en de harmonie en vrede ervan moet handhaven.
Net als in de tijd van Noach kan er nu een behoefte aan een waarschuwing zijn. Die ziel komt dan om die te geven. Het licht dat gewoonlijk wordt verstopt komt nu te voorschijn om iets dat werd begraven in de diepten van het leven, te brengen om naar te kijken. In het ene tijdperk werd zo´n ziel een profeet, een leraar, een godheid of een incarnatie genoemd. Anderen beweerden profeten, healers of waarschuwers te zijn. Maar in de tijd van de rijpheid van de mens, van de rijpheid van de gehele wereld, worden zulke zaken niet meer met deze namen benoemd en toch is het werk nodig. De persoonlijkheid is het teken geweest, het bewijs geweest. De boodschap is het teken geweest, het bewijs van haar waarheid of valsheid. Er is een tijd geweest waarin de wereld niet in staat was te zien. De mensheid had niet genoeg verwerkelijking om de boodschap te erkennen, dat is de reden waarom de claim van profetie gemaakt moest worden. Maar nu kan de wereld vroeg of laat erkennen wat juist en wat verkeerd is. De waarschuwer, de meester, de boodschapper van vandaag zal niet claimen. Hij zal slechts werken. Hij zal zijn werk achterlaten als bewijs op zich of het waar of vals is.
Degenen die op mystieke wijze naar het leven kijken zijn van mening dat zij niet alleen één zijn met de leraren van deze of gene traditie uit het verleden, maar ook dat er zich in elke ziel een vonkje van die leraar bevindt. Geen ziel is zonder het licht van die spirituele leraar. Derhalve hebben ze niet alleen respect en eerbied voor de spirituele hiërarchie, maar ook voor het vonkje van dat licht dat elke ziel een deel van de spirituele hiërarchie heeft gemaakt. Dus benaderen ze elk menselijk wezen in deze wereld met respect en eerbied.
De gehele visie van leven, de gehele manifestatie wordt een enkel bewijs van de verhevenheid van God.
