Maar ik weet dat U het bent die door een klap beide werelden in werking hebt gezet´.
De wereld is als een hoepel van een kind; wanneer er een duw aan wordt gegeven, gaat die rond en rond; wanneer de kracht van de duw is opgebruikt dan stopt die en valt die neer en dit kan in een iets mindere mate gezien worden in alle dingen in de wereld. Wanneer de activiteit van de wereld opgebruikt is dan zal de wereld neervallen. De koers van destructie is als de koers van de manifestatie: die is in cycli. De eerste handeling wordt geschapen door de gegeven duw en elke handeling daarna veroorzaakt een volgende handeling.
De loop van het leven van de wereld is als die van de klok. Die wordt opgewonden om een bepaalde tijd te lopen. Sommige klokken lopen vier dagen, sommige acht dagen en sommige moet je elke dag opwinden. Wanneer de periode waarvoor hij is opgewonden voorbij is dan stoppen de radertjes.
De wet van constructie en destructie kan omschreven worden als dat die drie aspecten omvat. Uruj, het eerste aspect, laat de kracht van activiteit zien; Kemal laat de climax zien, de grens van haar vooruitgang; en Zeval brengt haar terug naar inactiviteit, waarvan het einde de absolute Kemal is. Kemal laat zijn destructieve macht zien in zijn beide polen, eerst aan het uiteinde van Uruj, de activiteit in kracht, wanneer de vooruitgang stopt; en opnieuw aan het einde van Zeval, wanneer de activiteit op absolute wijze stopt. Het constructieve element wordt Kadr genoemd, de overheerste macht. Het destructieve element is de absolute macht die overheerst. Die wordt Kaza genoemd. Alles wat geboren, gebouwd, gevormd wordt of dat ontspringt, dient zich op de een of andere dag, in zijn eentje of collectief, te onderwerpen aan Kaza, de destructieve macht.
Het verbaast ons wanneer een fabriek door een explosie per ongeluk wordt opgeblazen en duizenden leven verloren gaan; het boezemt ons vrees aan om een grote stad vernield te zien door een overstroming, en miljoenen levens die zijn opgeofferd; maar voor de Schepper stelt dit niets voor. Het is als een wiskundige die een som opschrijft, vermenigvuldigt, optelt, aftrekt en deelt, tot duizenden en miljoenen getallen en vervolgens plotseling zin heeft om het gehele ding te vernietigen.
Er is een moment waarop er een vinger afgesneden wordt en er is een moment waarop de hele hand verloren gaat. Er is een moment waarop een ledemaat verdwijnt en er is een moment waarop het hele lichaam dood is. Er is een moment waarop er een ding in de kamer wordt gebroken, een ander moment waarop alles in de kamer wordt kapotgegooid en nog een ander moment waarop het hele huis wordt vernield, een moment waarop de hele stad of het hele land wordt vernietigd. Er is dus een moment waaro de gehele wereld wordt vernietigd, zelfs het universum; maar dit gebeurt in een veel langere tijdsperiode.
Waarom is de manifestatie onderhevig aan destructie, ofschoon ze uit het eeuwige leven is gemaakt? Het antwoord is dat het eeuwige leven het enige leven is en dat dit schijnbare leven op aarde slechts een aanname is. De Profeet werd eens gevraagd: Wat is de ziel? Hij antwoordde met een woord: ´Amr-e Allah´, een handeling van God. Het verschil tussen God en Zijn manifestatie is hetzelfde als het verschil tussen de mens en zijn handeling. Net zoals de handeling verdwijnt en de mens overblijft, zo wordt de manifestatie vernietigd en blijft God over.
Alle impressies, het gehele geheugen en alle vlekken van de wereld verdwijnen uit het bewustzijn, het net zo zuiver achterlatend als het van tevoren was.
Als er een fles vol met inkt wordt leeggegoten in de oceaan wordt de inktsubstantie helemaal opgenomen en is de zee net zo helder en onveranderd als tevoren. Wanneer er een nieuw universum wordt gemanifesteerd dan is dat zonder de ervaring van een eerdere manifestatie. Wanneer het universum is opgehouden te bestaan, begint het opnieuw en ofschoon dit talloze malen wordt herhaald, is het elke keer weer zo fris als wat.