Het idee van rouwen staat over het algemeen de wereld tegen. Mensen zeggen: ´laten we ons vermaken en gelukkig zijn; er is genoeg leed in de wereld zonder ervoor te kiezen om te rouwen´, en zij jagen op elke mogelijke manier geluk na. Maar deze voorbijgaande en tijdelijke pleziertjes schenken geen geluk dat voortduurt en de mensen die die pleziertjes najagen zijn ofwel in slaap ofwel dood. Het ware geluk van de ziel ligt in het ervaren van de innerlijke vreugde en die zal nooit volledig worden bevredigd met uiterlijke schijnbare pleziertjes. Haar verbondenheid is die met God en niets wat volmaaktheid mist zal haar ooit bevredigen. Het doel in het leven is zich bewust te worden van onze onvolmaaktheden en over ze te rouwen. Het gehele universum in miniatuur bevindt zich binnenin de mens en net zoals de aarde wordt samengesteld uit land en water zo is de mind van de mens als land en water, het water onder het land en het land boven het water. Het land vertegenwoordigt de gedachten en voorstellingen, terwijl het water de gevoelens vertegenwoordigt; en net zoals het water stijgt en daalt zo is het ook met de emoties en gevoelens van de mens. De mensen die alleen de lichte kant van het leven kennen en die bang zijn dat hun gevoelens worden geraakt vertegenwoordigen het land waar het water nooit doorheen is gedrongen. Als je een vreemd land wilt bezoeken moet het water overgestoken worden en zo is het ook met degenen die zich op weg willen begeven naar de ongeziene wereld; zij moeten het water van het gevoel oversteken, en het land dient doordrongen te worden opdat het water kan stijgen.
Shiva wordt soms afgebeeld met de heilige rivier die uit zijn hoofd stroomt, aantonend dat de mens als Shiva wordt wanneer zijn gedachten niet alleen uit het hoofd, maar ook uit zijn hart komen. De gedachten die voortkomen uit de diepten van het hart worden inspiraties en onthullingen en deze komen voort uit de harten van de ontwaakte zielen, door de soefi´s Sahib-e Dil genoemd. De brengers van vreugde zijn de kinderen van leed. Elke slag die we in het leven krijgen doordringt het hart en wekt onze gevoelens om met anderen te sympathiseren en elke draai van comfort wiegt ons in slaap en dan worden we ons onbewust van alles. Dit bewijst de waarheid van deze woorden: ´Gezegend zijn zij die rouwen´.
Het denken is de compactere vorm van gevoel en dient gesmolten te worden om water te worden. Al het water is hetzelfde, maar wanneer het bitter of zoet is voor de smaak dan komt omdat wat van het aarde-element zich ermee heeft vermengd; en zo is het ook met de emoties in het water van het gevoel die in contact zijn gekomen met dingen van de aarde.
Er zijn twee klassen van mensen op aarde: degenen die van komedie houden en degenen die van tragedie houden. Degenen die van tragedie houden zijn de wijzen en de bedachtzamen; niet omdat zij houden van wat tragisch is, maar omdat zij het leven ervaren via de pijn van de tragedie en zij willen deze ervaring bewaren ten koste van pijn.
Iedereen heeft in het leven een ideaal en dat ideaal is de religie van zijn ziel en het tekortschieten aan dat ideaal noemen we zonde. De bedachtzame en ernstige mens rouwt in tranen om zijn tekortkomingen en bewijst zichzelf zo in leven te zijn, terwijl de oppervlakkige mens boos is bij zijn val en bereid is degenen te beschuldigen die dat bij hem hebben veroorzaakt. Hij is schijnbaar dood. Dit laat zien dat het gezegend wordt om over onze tekortkomingen te rouwen en door dat zo te doen streven wij naar volmaaktheid en vervullen wij zo het bevel van Christus: ´Wees volmaakt net zoals jouw Vader die in de hemel is volmaakt is´.
