Heel de manifestatie is in al haar aspecten een plaat waarop de stem wordt gereproduceerd; en die stem is het denken van iemand. Er bestaat geen plek op de wereld, of het nu woestijn, woud, berg of huis, stad of dorp is, waar zich niet een of andere stem bevindt die almaar door gaat na op die plek ingekerfd te zijn. Ongetwijfeld heeft elke zodanige stem zijn beperking, de ene stem kan duizenden jaren voortduren, een andere stem gedurende verscheidene maanden, een andere gedurende een paar dagen, een andere gedurende een paar uur of een paar momenten. Want alles wat met of zonder opzet wordt gecreëerd heeft een leven; het heeft een geboorte en dus heeft het een dood; en feite heeft het een begin en een einde.
Je kunt dit ervaren door de atmosfeer van verschillende plekken te voelen. Terwijl je op de rotsen in de bergen zit voel je vaak de vibraties van iemand die daar eerder heeft gezeten; terwijl je in een woud in een wildernis zit, kun je voelen wat de geschiedenis van die plek is. Het kan zijn dat daar een stad is geweest, dat daar een huis was, dat er mensen leefden; en nu is het een wildernis geworden. Je begint de geschiedenis van heel die plek te voelen; die communiceert met je.
Elke stad heeft zijn unieke stem. Die spreekt als het ware hardop over wie er in de stad hebben gewoond, hoe hoe ze er hebben geleefd, wat hun leven is geweest; die vertelt over hun trap van evolutie, die vertelt over hun bezigheden, die vertelt over de resultaten die door hun handelingen zijn geproduceerd. Mensen nemen de vibraties van spokende huizen. Dat komt alleen maar doordat de atmosfeer opgestookt wordt, de atmosfeer is intens; en derhalve wordt die vaak duidelijk gevoeld. Maar er is geen stad, geen plek die niet een eigen stem heeft.
Hiermee wordt de stem bedoeld die erop is gegrift, zodat hij een reproducerende plaat is geworden van datgene wat er bewust of onbewust aan is gegeven. Waar veel mensen hebben geleefd daar is een overheersende stem, die duidelijker is dan andere stemmen. Maar tegelijkertijd vormen zelfs alle verschillende stemmen die gaande zijn samen een resultaat, net zoals je voelt wat een componist wil overbrengen via de hele muziek die hij schrijft, met alle verschillende instrumenten; en dat resultaat van al die verschillende stemmen is als een symfonie voor degene die hen samen kan horen.
Een collectieve gedachte komt vooral dan wanneer je die kunt waarnemen, in een dorp, in een nieuwe stad. Het is een soort stem van het verleden en een stem van het heden, een stem van allen als één stem; en die heeft zijn specifieke en bijzondere effect. De hele traditie ligt in die stem. Degene die kan hem helder kan horen voelt het alsof de stad over haar verleden, over haar heden aan het praten is.
In afgelegen streken zijn de stemmen soms begraven en daar is een soort boventoon die zeer vriendelijk en sussend is. Want de stemmen zijn verdwenen en de vibratie blijft achter als een atmosfeer. Als die streek altijd een woestijn is geweest dan is die nog verheffender, omdat die zijn eigen natuurlijke atmosfeer heeft en hoogst verheffend is. En toch als er wat reizigers doorheen zijn gegaan, brengt die ons hun stem. Zelfs die is veel beter dan wat je in steden, in dorpen voelt; omdat de mens in de natuur een totaal ander iemand is. Hoe meer hij in de natuur is, hoe meer alles wat kunstmatig is van hem afvalt en hij meer één wordt met de natuur. En derhalve komt zijn voorbestemming, die natuur en waarheid is, en die goedheid is, helemaal op en maakt van het leven een soort droom voor hem, een romance, een lyrisch gedicht; en zelfs zijn denken begint daar, als een menselijk denken, via de natuur te zingen.
Toen Abraham uit Egypte terugkeerde na zijn initiatie in de mysteries van het leven, arriveerde hij in Mekka; en er werd daar een steen neergezet ter herinnering aan de initiatie die hij net had ontvangen van de klassieke esoterische school van Egypte; en de stem die erin werd geplaatst door de zingende ziel van Abraham bleef voortbestaan en werd hoorbaar voor degenen die die konden horen.. De profeten en de zieners hebben sinds die tijd pelgrimages gedaan naar deze steen van Ka´ba; de stem bleef voortbestaan en bestaat nog steeds. Een plaats als Mekka, een woestijn met niets belangwekkends, waar de grond niet vruchtbaar was of waar de mensen niet erg geëvolueerd waren, waar geen wetenschap of kunst werd ontwikkeld en geen zakenleven of handel floreerde, heeft een aantrekkingskracht op miljoenen mensen gehad, die er slechts voor een doel naar toe gingen en dat was pelgrimage. Wat was dat en wat is dat? Het is de stem die op die plaats in een steen is geplaatst. Een steen is tot spreken aangezet en hij spreekt tot degenen van wie de oren zijn geopend.
Het denken van iemand die is geëvolueerd heeft meer macht dan wat het denken omvat; omdat de persoon het leven van dat denken is, het denken is de bedekking over dat leven. Misschien zou Abraham niet in staat zijn geweest enige andere steen te engraveren met die impressie die hij op dat moment had toen hij met zijn eerste impressie na zijn initiatie kwam; misschien was de impressie op dat moment intenser dan op enig ander moment in zijn leven ervoor of erna. Zoals hij zei: ´Die steen zet ik hier neer als een herinnering aan initiatie, aan God die begrepen moet worden als Een God; dat deze steen voor altijd als een tempel moge zijn´. Abraham was geen rijk man; hij kon geen andere tempel bouwen behalve dan met die steen. Maar die steen heeft veel langer standgehouden dan veel andere tempels die met rijkdom zijn gebouwd.
En dit is slechts een voorbeeld, maar er zijn talloze voorbeelden te vinden; bijvoorbeeld, de atmosfeer van Benares en de vibraties van Ajmer, waar Khwaja Moin-ud-Din Chishti heeft geleefd, gemediteerd en is gestorven. Daar is het graf van de heilige en daar is een continue vibratie gaande, een vibratie die zo sterk is dat iemand die meditatief is daar kan gaan zitten en daar voor altijd zou willen blijven zitten. Het bevindt zich temidden van de stad, maar het heeft een gevoel van de wildernis, omdat er op die plaats een heilige heeft gezeten en heeft gemediteerd op Saut-e Sarmad, de kosmische symfonie; en doordat hij die kosmische muziek continu heeft gehoord is daar kosmische muziek geproduceerd.
Het denken van de mensen die daarna kwamen zou het denken niet verlengen; het zou eraan toevoegen. Bijvoorbeeld als er een fluit is dan zouden de klarinet, de trompet of de trombone die eraan toegevoegd zouden worden het volume van het geluid doen toenemen; maar er is altijd een instrument die de eerste stem speelt. De voornaamste stem staat als een adem; en alle andere stemmen die ertoe aan worden getrokken bouwen er een vorm omheen. De adem blijft als leven over. De vorm kan samenstellen of uit elkaar halen; en de adem blijft toch als leven over.
Er was een prachtige ervaring tijdens het leven van de Khwaja van Ajmer. Een grote Meester, Khwaja Abdul Qadir Jilani, die ook een gevorderde ziel was, kwam uit Bagdad om deze heilige te bezoeken. Er vond een opmerkelijke ontmoeting plaats in Ajmer, waar ze samenkwamen. Nu was Khwaja Abdul Qadir Jilani zeer strikt in zijn religieuze voorschriften; en de religieuze mensen waar hij vandaan was gekomen hadden geen muziek. Dus moest de Khwaja van Ajmer uit respect voor zijn overtuiging natuurlijk afzien van zijn dagelijkse muzikale meditatie. Maar toen de tijd kwam begon de symfonie uit zichzelf te zingen; en begon iedereen te luisteren. Khwaja Abdul Qadir voelde dat er muziek gaande was zonder dat er werd gespeeld. Hij zei tegen de heilige: ´Zelfs al verbiedt de religie het, het is voor anderen, niet voor jou´.
Elke plek waar iemand even zit te denken over iets neemt die gedachte van de mens over; het registreert wat er is uitgesproken, zodat niemand zijn denken of gevoel kan verbergen; het wordt zelfs geregistreerd in de zetel waarin hij heeft gezeten terwijl hij aan het denken was. En velen die gevoelig zijn, beginnen dat te voele op het moment dat ze op die plek zitten. Soms is het effect precies het tegenovergestelde. Wanneer iemand op een bepaalde stoel gaat zitten, kan hij een gedachte krijgen die hem helemaal vreemd is, een gevoel dat niet bij hem hoort; dit komt omdat er op die stoel die gedachte, dat gevoel aan het vibreren was. En net zoals een zetel de vibraties van het denken zo veel langer vast kan houden dan het leven van iemand die heeft gedacht of die heeft gesproken, zo blijft een invloed op elke plek achter waar je zit, waar je woont, waar je denkt of voelt, waar je je verheugt of waar je je zorgen maakt; en dus blijft dat onvergelijkbaar langer voortduren dan het leven van degene die heeft gesproken of gedacht.
Mensen uit de oudheid maakten ook een graf op de plek waar iemand had gezeten, waar zijn atmosfeer aanwezig was, waar hij had gewoond. Het graf was het merkteken om aan te geven waar hij gewoonlijk zat. En in India, waar crematies plaatsvinden, maakt men heel vaak een zitje als merkteken van de plek waar degene die is gestorven zijn vibraties heeft geproduceerd. Hij kan daar dan niet begraven zijn, maar ze hebben er evengoed een merkteken gemaakt.
